Η Zεστή Xιονοθύελλα

Έλεος, όλοι μιλούσανε για σένα
ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα.
Θα ερχόσουν απότομα και ξαφνικά
αιφνιδιάζοντας μας για τα καλά.

Και έτσι έγινε λοιπόν
και έφερες τον πανικό
μια στιγμή στα ξαφνικά
που αλλάζει τα αγύριστα μυαλά.

Κάλυψες τα πάντα ένα πρωί
προκαλώντας γέλιο στο παιδί
μα το γέλιο αυτό δεν κράτησε πολύ
αχ, βιάστηκες να φύγεις και εσύ.

Με τη χαρά μας άφησες στα κρύα του λουτρού,
λες και σε περίμεναν κάπου αλλού.
Σκούφοι, γάντια και κασκόλ δεν χρειάστηκαν
σαν δίχτυα για ψάρια που ήδη πιάστηκαν.

Τώρα η ανάμνηση μένει απο σένα
μαλλί φτιαγμένο απο χτένα
με την ελπίδα να έρθεις πάλι μιαν αυγή
στολισμένη, δροσερή δίνοντας μας πνοή.