Μιτσάρας Μπακλαβατζίογλου

Ανία, το βαρετό το βράδυ του γραφείου
Νωπή ακόμα η μνήμη χειμερινού ηλιοστασίου
Που συμβολίζει θάνατο, τελετουργίας μυστικής
και βρέθηκα στις απαρχές άνοιξης βασανιστικής
Το άγγιγμά της πάντοτε με κάνει να πονώ
Λουλούδια βγάζει η γης, κι ήρθες κι εσύ εδω
με τ' αρωμα των λουλουδιών τον αέρα να γεμίσεις
το παγωμένο αίμα μου στις φλέβες να ξυπνήσεις
Μικρή Γιασμήν, λούλουδο της Ανατολής
αιθέρια εκπρόσωπε της γείτονος φυλής!