Πλάνη

Κλείνεις τα μάτια.
Δεν ονειρεύεσαι,
μ’ ακούς μες στη σιωπή τους χτύπους της καρδιάς
να σου θυμίζουνε πού βρέθηκες και πού ήθελες να πας.
Πως δε γλιτώνεις μ’ ένα ψέμα
και πως το λάθος σου μπρος σου θα εμφανιστεί
κι εσύ ο φταίχτης σ’ ένα πολύχρωμο θέμα
που εσύ ζωγράφισες,
μια μέρα, που αποφάσισες
πως θες να ζήσεις.

Πώς θες να ζήσεις;
Ποιος θα σε κρίνει λες;
Θα ‘ναι η στιγμή, οι άνθρωποι, η αλήθεια;
Ξέχασες πως μεγάλωσες να πλάθεις παραμύθια.
Δεν είσαι πια μικρό παιδί, κ’ ας σε νομίζουνε πολλοί
Είσαι αιχμάλωτος στα ίδια σου τα δίχτυα.