Κώλος βοηθείας (Η Στυλοδονήτρια ξαναχτυπά)

Η γνωστή σε όλους μας Στυλοδονήτρια, η αγαπητή μου φίλη με το περίσσευμα σεξουαλικότητας, ξαναχτυπά με νέο ποίημα, αφηγούμενη αυτή τη φορά το πρόβλημα ενός φίλου της. Μερικώς εμπνευσμένο από το ποιήμα "Απώλεια":

Κώλος βοηθείας

Ένα φίλο έχω, ένα καρντάση
μοίρα που τον βρήκε τραγική
Στ'άνθος της νεότητας να χάσει
ό,τι πιο πολύτιμο είχε βρει

Η απώλεια πράγμα ειναι φριχτό!
Άλλον τα βουνά κάνει να πάρει,
σ' άλλον στην καρδιά κάνει κακό
και αυτόν τον βρήκε στο παπάρι

Κι έπαψε να ξέρει το τί θέλει,
τί γουστάρει να κατανοεί
κι απ'του λάγνου έρωτα τα βέλη
πια δεν το μπορεί να τρυπηθεί

Μες στην αγκαλιά κάθε κυρίας
ουδεμιά δεν νιώθει ευθυμία
Ναυαγός σε τέλμα αδιαφορίας
εκβιάζει την επιθυμία

Και το μόνο πια που τον ωθεί
μια ανακούφιση προσωρινή
γι' άλλη μια φορά να βεβαιωθεί
πως και πάλι θα του σηκωθεί

Ό,τι κι αν δοκίμασα εγώ
προκοπή μ' αυτόν εδώ δεν είδα
Στον κατσικοπόδαρο θεό
στρέφομαι πριν χάσω κάθε ελπίδα

Πάνα, ανθρωπόμορφο τραγί
τ' άγριου πάθους ιερέ προστάτη
ευσπλαχνίσου τον το δυστυχή
κι άπονα μην του γυρνάς την πλάτη

Γιατί πια πολύς πάει καιρός
που ψηλά το λάβαρο κρατούσε
και σαν Σάτυρος σ' εσέ πιστός
μ' έξαλλους αλαλαγμούς ορμούσε

Τώρα σε απόγνωση ζητεί
στα βαθιά σκοτάδια του μυαλού του
τη χαμένη libido να βρει
για ν' ανάψει η φλόγα του κορμιού του

Κι εσείς που διαβάζετε καλές μου
κοπελίτσες νιες πού 'χετε θέρμη
Εισακούστε σείς τις προσευχές μου
και πιστέψτε με: εγω η έρμη

αν βρεθεί κορίτσι ζουμερό
να βοηθήσει, δίνω όσο όσο!
κι αν τυχόν γουστάρει λεσβιακό
σ' είδος τάζω εγώ να την πλερώσω

Ο συφοριασμένος νεανίας
φτάνει να μην κλαίει με μαύρο δάκρυ
Γι'αυτό λέω, χάρην βοηθείας
δώστε κώλο να βρεθεί μια άκρη