θλυμμενο ηλιοβασιλεμα

καθομαι εκει τον ηλιο περιμενω να στηθει
καθε μερα ιδια ωρα καθε στιγμη μοναχικη
πως σκοτεινιαζει η φλογερη λαμψη του γρηγορου ηλιου
οταν τα φωτα χανονται τα αστερια βασιλευουν

γιατι καθε τι που αγαπαμε σηκωνεται και φευγει
δεν θα την κρυψω την αληθεια εγω απο φοβο
και ας το αστερι επανω μου μονιμος ψυθιριζει
να κανω ησυχια για να μην πω οσα θέλω

γιατι απο τοσα δωρα που προσφερα με αγκαλες
εγιναν ταμα για μια θυσια διχως νοημα
και καθε φορα οι αναζητησεις τα ονειρα τα ξεχασμενα
κλεβουν χρονο και μια ζωη σπαταλες

μα εσυ αιωνια θαλασσα κοιταζοντας τα αστερια
χαρι σε σενα βλεπω του ουρανου τα αμετρητα τα φωτα
το θαυμα της φυσης γεμιζει την καρδια μου με πιστη
και το μυαλο μου φευγει απο τον αστερισμο της ληθης

και αλλη μια φορα αποφασιζω
δεν θελω στον ωκεανο να βουλιαζω
περνω λοιπον το δρομο της επιστροφης
μα σιγουρα με μια καμμια αλλη στροφη

και το αστερι απο πανω μου σιγοτραγουδαει
και βγαζει μια νεα λαμψη πριν πεθανει
και μου λεει του ανθρωπου η μοιρα
ειναι καθε ηττα και μια νεα ελπιδα