Ο έρωτας στα χρόνια των conquistadores

Η μάνα μου με πρήζει δάνειο να πάρω
Για ν'αγοράσω σπίτι
μα εγώ το ξέρω πως τα λεφτά θα φάω, να πάω στο Μάτσου Πίτσου
θα βγώ απ'το φεγγίτη,
να κάνω τον αλήτη

Στα δυο χιλιάδες τόσα μέτρα υψόμετρο
θα σκαρφαλώσω σαν τον Ίνκα τον αιλουροειδή
στα τροπικά τα κλίματα που σπάζει το θερμόμετρο
θα παλεύω την αυτόχθονη χλωρίδα τη ζουγκλοειδή

Σαν τούβλο θα ψηθώ στον ήλιο
Στα ερείπια των ινδιάνων θα κάτσω να λιαστώ
κόκκινος θα γίνω σα λιαστή ντομάτα
λαχανικό θα'θελα νά'μαι στο περβόλι σου
και τα στραβά του κόσμου τώρα φάτα

Στο Μάτσου Πίτσου θέλω να περνώ τα καλοκαίρια
από τις συννεφοκορφές να αγναντεύω τα παρτέρια
και μην το θεωρήσεις αγενές
φρούτο θε να γινώ κι εγώ ιθαγενές
και με δροσοσταλίδες πα στο χνουδωτό μου δέρμα
στο στόμα σου κι εγώ θα μπω
κι όταν τ'άσπρα σου δοντάκια με δαγκώσουν
θα τρέξει το ζουμί μου στο σαγόνι σου
και τον πολύχρωμο χιτώνα σου θα τον λερώσει
μα δεν θα σε νοιάζει, αγαπημένη
γιατί οταν βγαίνουν τάστρα στουρανού το μαύρο θόλο
στο γρασίδι θα ξαπλώνουμε πλάι πλάι γαληνεμένα
κι έτσι κι αλλιώς τα ρούχα σου θα είναι λερωμένα

Γιατ'είσαι ξεροκόμματο και πάντα μελωμένο
τα ένστικτα τ'άγρια μου ξυπνάς με κάνεις λερωμένο

........................................................................



Bono, πηδώντας στο κενό από το Μάτσου Πίτσου
σε σκέφτηκα στο στούντιο να γράφεις τα τραγούδια
Bono, Bono, Bono σε γεύομαι και ιδρώνω
αν είχα γραμματόσημο θα σου'στελνα λουλούδια
το Μάτσου Πίτσου έφαγα, περίπτερο δε βρήκα
ούτε ψιλικατζίδικο, μηδέ και ταχυδρόμο
μηδέ και σάλιο μου'μεινε αν τόβρω να το φτύσω
γι'αυτό και αποφάσισα Bono μου να φουντάρω
στον πάτο της κοιλάδας μου ελπίζω να γκελάρω

Bono, έναν πόθο μέσα μου έχω
πιτσούνια είναι να σου κάνω
άπειρα τέκνα με γυαλιά ηλίου σαν κι εσένα
μα να'χουνε το στήθος μου αν είναι και κορίτσια
ας πάρουν και τα πόδια μου, ας πάρουν και τα βίτσια
Στου κόσμου τις κουλτούρες ν'απλωθούν
να σπείρουν τον παλμό σου
και να θερίσουνε γυαλιά, Oakley και Armani
να πάθουν ένα πατατράκ του κόσμου οι πολισμάνοι
μήνυμ'αντιμπεριαλισμού θα στείλει η γενιά μας
και θα ακτινοβολήσουμε από το Μάτσου Πίτσου
Bono μου ακτινοβολώ, λυπάμαι τα ξενέρωτα
που δεν καταλαβαίνουνε, δεν ξέρουνε, δεν νιώθουν
πως σ'έναν κόσμο ιδανικό θα ενσάρκωνα τον έρωτα.

μα ένα είναι ιδανικό, μόνο το Μάτσου Πίτσου
κι αφού εκεί τον έρωτα μου γράφτηκε να βρω
τον έρωτα να ερωτευτώ το χάδι του να πάρω
κι απ'τα φιλιά του έρωτα, έρωτα να γεννήσω
τα λόγια του πατέρα μου απόψε θ'αψηφήσω
και σπίτι με το δάνειο ποτέ μου δεν θα πάρω
κι απ'το φωταγωγό
θα βγω
με το chiffon
το baby doll
κι ένα μπουκάλι
Πατέρα, τίποτα άλλο πια από σένα δεν θα πάρω
και για το Μάτσου Πίτσου μου απόψε θα σαλπάρω.



Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε με την ευγενική συνεργασία της φίλης μου της Τίνας. Η Τίνα, που διαθέτει άφθονο και υψηλής ποιότητας ποιητικό ταλέντο ξεκίνησε με μικρές παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της ποιητικής δημιουργίας και κατέληξε να συνεισφέρει τουλάχιστον το μισό της λογοτεχνικής του αξίας.