Φόνος

Είναι νύχτα. Μια δύνη αφήνω να με παρασύρει
σ’ άλλα κορμιά, κι ας με οδηγεί μονάχα εκείνη.
Δεν τον βλέπω τον ήλιο το πρωί σαν ξυπνώ
Η μυρωδιά της νύχτας έχει φωλιάσει εδώ.
Τα ουρλιαχτά έχουν ποτίσει τους τοίχους
κι εγώ εγκλωβισμένη εδώ, ν’ αφουγκράζομαι ήχους.

Μη ρωτήσεις, τι σημαίνει στα χέρια το αίμα
Είσαι εσύ, που σου μιλάω με το βλέμμα
Το μυαλό μου θολό. Η λογική καταρρέει
Πίνω κ ας μη μεθώ, μόνο η σιωπή μου απομένει.

Τι νιώθω; Γιατί; Πώς το ‘κανα αυτό…
Την ψυχή μου στα χέρια τα νεκρά τη θωρώ.
Κύμα ψηλό με κυνηγάει, θα με πνίξει
Μήπως θέλω τελικά να πνιγώ…;

Τα δυο άψυχα μάτια με κοιτούν χαμηλά
Έχω μπλέξει τα λόγια, η αρχή πουθενά.
Ψάχνω λίγη αλήθεια στο γυμνό σκηνικό
Μόνη αλήθεια η νύχτα θα με πάρει θαρρώ…